ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ

Σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών φιλοξενούμε τη συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας Δελίνα Βασιλειάδη.

Καλησπέρα σας κυρία Βασιλειάδη και σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Διαβάζοντας το βιογραφικό σας για να σας γνωρίσω καλύτερα, είδα ότι έχετε κάνει διάφορες σπουδές, ξεκινώντας από τα οικονομικά, συνεχίσατε με την υποκριτική και τη σκηνοθεσία. Παράλληλα είστε εικαστικός με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό σας, ενώ ασχολείστε και με τη συγγραφή. Με ποια από όλες τις παραπάνω ιδιότητες ταυτίζεστε περισσότερο;

Δ.Β.: Καλησπέρα σας. Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Αλήθεια είναι πως έχω ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά αντικείμενα. Αλήθεια είναι, όμως, και το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος μεγάλων αντιφάσεων. Μέσα μου συγκρούονται συνεχώς αντίθετες μεταξύ τους δυνάμεις. Αγαπώ τη γνώση, πιστεύω στη δια βίου μάθηση. Με ενδιαφέρουν πολλά γνωστικά πεδία. Αν υπήρχε η δυνατότητα θα ήθελα να τα μάθω… όλα. Για αυτό το λόγο και διαβάζω συνέχεια ό,τι πέσει στα χέρια μου. Ξεκίνησα με μαθητείες στη ζωγραφική, στα στούντιο μεγάλων δασκάλων των εικαστικών τεχνών και συνέχισα τις σπουδές μου στα χρηματοοικονομικά και τη λογιστική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία, ενώ, παράλληλα, παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής και σκηνοθεσίας θεάτρου και κινηματογράφου, αλλά και συγγραφής σεναρίου και θεατρικού έργου. Έχω συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ ατομικά έχω εκθέσει τη δουλειά μου πολλές φορές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με κορυφαία στιγμή την έκθεσή μου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Λουξεμβούργο στο πλαίσιο της Προεδρίας της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες το 2014. Αναφορικά με τη συγγραφή, τον Δεκέμβριο του 2017 το θεατρικό έργο μου ΠΕΡΑΣΜΑ, ένα υπαρξιακό δράμα ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα, βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το αρχαιότερο ελληνικό λογοτεχνικό σωματείο, από τις αρχές του 2018 κυκλοφόρησαν δυο παιδικά παραμύθια μου, Η Νεράιδα της πιπίλας από την ΑΝΙΜΑ εκδοτική και Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, ενώ εδώ και δέκα περίπου χρόνια γράφω θεατρικές κριτικές σε πολιτιστικά έντυπα –τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι αποκλειστικά με το φιλμ νουάρ. Όλα τα διαφορετικά αυτά στοιχεία αποτελούν μέρος του όλου. Είναι πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες του ιδίου θέματος. Δε θα μπορούσα να επιλέξω κάποιο μόνο από όλα αυτά, επειδή το κάθε ένα με βοηθά με τον δικό του μοναδικό τρόπο να εκφράσω αυτό που επιθυμώ. Το μήνυμα.

Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας;

Δ.Β.: Διάβαζα από πάντα. Ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Σ’ αυτό συνέβαλε βεβαίως και το γεγονός ότι οι γονείς μου –όπως και οι δικοί τους γονείς- ήταν και είναι λάτρεις του καλού βιβλίου, αλλά και της τέχνης γενικότερα. Μητέρα μου, άλλωστε, είναι η ζωγράφος Λιζέτα Βασιλειάδη. Δίπλα της έκανα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της τέχνης. Μαζί της έμαθα να ζωγραφίζω, αλλά, το πιο σπουδαίο, έμαθα, εκτός από τεχνική, να αφήνομαι, να επιδιώκω να εκφραστώ, να απελευθερωθώ από τα -όποια- δεσμά. Το πινέλο έγινε προέκταση του χεριού μου. Το ίδιο και το κάρβουνο. Και το μολύβι. Ζωγράφιζα, σκιτσάριζα και έγραφα. Από πάντα. Στίχους, κείμενα, μικρές ιστορίες, ποιήματα. Αγαπώ τον λόγο και τη δύναμη των λέξεων. Μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα πως η ζωγραφική και η συγγραφή ήταν από πάντα αναπόσπαστα στοιχεία της ζωής και της καθημερινότητάς μου. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τέχνη, χωρίς βιβλία, χρώματα, λέξεις και εικόνες.

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το βιβλίο σας « Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου» από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τη συγκεκριμένη ιστορία; Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς αναγνώστες σας;

Δ.Β.: Παιδικά παραμύθια ξεκίνησα να γράφω με τη γέννηση της κόρης μου. Από τότε που ήταν πολύ μικρούλα της έλεγα ιστορίες για να της παρουσιάσω τον υπέροχο κόσμο μας, τα θαύματα που κάθε μέρα συμβαίνουν γύρω μας. Ήθελα να της δείξω την ομορφιά της ζωής. Κάποια στιγμή όλες αυτές οι ιστορίες βρήκαν το δρόμο τους στο χαρτί και ο εκδοτικός οίκος Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη αγκάλιασε αμέσως με πολύ μεγάλη αγάπη το παραμύθι μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου. Πρόκειται για την ιστορία ενός ουράνιου τόξου που ξαφνικά χάνει όλα τα χρώματά του και γίνεται γκρι. Μόνο πλέον, απελπισμένο και πολύ θλιμμένο, κρύβεται πίσω από έναν θάμνο και κλαίει απαρηγόρητο. Ευτυχώς, περνά από εκεί τυχαία ένα κοριτσάκι, η Λίλα, ακούει το κλάμα και σταματά να βοηθήσει. Επειδή, όμως, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει στρέφεται στη φίλη της, τη Σοφή Κουκουβάγια, η οποία και δίνει τη λύση: Η Φύση θα φέρει πίσω τα χρώματα στο ουράνιο τόξο. Η Φύση και τα λουλούδια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από τις λέξεις, μέσα από τις ιστορίες μου το κάθε παιδί να μπορεί να αναπτύξει τη φαντασία του, να μαγευτεί, να ονειρευτεί, να ωριμάσει. Στόχος είναι τα παιδιά να καταλάβουν την τεράστια αξία της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της καλοσύνης. Να αγαπήσουν τη Φύση, που μας δίνει ζωή, μας τρέφει, μας φροντίζει. Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα στη ζωή δεν είναι πάντα ρόδινα. Το θέμα είναι το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με τον καλύτερο τρόπο. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μην απογοητεύονται, να μην τα παρατάνε στο πρώτο εμπόδιο. Άλλωστε γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μας βοηθούν, μας αγαπούν και μας συμβουλεύουν σωστά. Αν στραφούμε σ’ αυτούς, τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους δασκάλους, τότε όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Αυτό είναι ή ένα από τα μηνύματα του παραμυθιού μου Τα χαμένα χρώματα του Ουράνιου τόξου. Ας αγκαλιάσουμε με αγάπη ο ένας τον άλλον και θα ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας είναι γεμάτος ομορφιά. Άλλωστε, ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά; Τα μεγάλα και τα σπουδαία; Η καλοσύνη, η συμπόνια, η φιλία, η αγάπη. Τότε κανένα ουράνιο τόξο δε θα είναι γκρι, κανένα πρόβλημα δε θα μείνει δίχως λύση.

Έχοντας ασχοληθεί με τη παιδική λογοτεχνία, τη ποίηση και το θεατρικό κείμενο, ποιο είδος λογοτεχνίας θεωρείτε το δυσκολότερο;

Δ.Β.: Όλα τα λογοτεχνικά είδη, όπως και όλα τα είδη τέχνης, έχουν τις δυσκολίες τους. Το πιο σημαντικό είναι, πιστεύω, κάθε φορά να είσαι αληθινός, να μη διστάζεις, να μη φοβάσαι να εκτεθείς και να μένεις συνεπής σ’ αυτό που θέλεις να πεις, στο μήνυμα.

Αυτήν την περίοδο υπάρχουν ήρωες ή ηρωίδες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;

Δ.Β.: Μόνο αυτή την περίοδο; Συνέχεια. Πάντα υπάρχουν εικόνες, λέξεις, φράσεις μέσα στο μυαλό μου που ψάχνουν τρόπο να γίνουν ιστορία. Διαρκώς σκέφτομαι νέες ιδέες για παραμύθια και για θεατρικά έργα. Ποτέ δεν ηρεμώ. Επιθυμία μου είναι να βρίσκομαι σε κίνηση, σε δράση. Αγαπώ τη δουλειά, αγαπώ τη δική μου δουλειά κι έχω μάθει να εργάζομαι σκληρά, να αναμετριέμαι με το τελάρο, τη μπογιά, τις εικόνες, τις λέξεις και τις σκέψεις και να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι που να με εκφράζει. Έχω μάθει και έχω επιλέξει να είμαι εργάτης της Τέχνης.

Ζείτε στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν σχέδια για παρουσιάσεις του βιβλίου σας και σε άλλες πόλεις εκτός από τη συμπρωτεύουσα;

Δ.Β.: Λίγες μόλις μέρες πριν, στις 3 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία τολμώ να πω, η πρώτη παρουσίαση του παραμυθιού μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου στη Θεσσαλονίκη στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης. Κι ευχαριστώ πάρα πολύ όλον τον κόσμο που βοήθησε σε αυτό. Τα επόμενα βήματα είναι να παρουσιάζεται το βιβλίο μου σε σχολεία –ήδη έχουν προγραμματιστεί αρκετές δράσεις- και, βεβαίως, κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί και μια παρουσίαση στην Αθήνα. Δεν έχει ακόμη οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά θα γίνει κι αυτό άμεσα.

Ασχολείστε καθημερινά με πολλά πράγματα. Είστε όμως και μητέρα. Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζετε τη μητρότητα με όλες τις επαγγελματικές σας δραστηριότητες;

Δ.Β.: Για μένα μητρότητα και επαγγελματική δραστηριότητα αποτελούν τους δυο βασικούς πυλώνες της ζωής μου, από όπου αντλώ και δύναμη, ενέργεια, έμπνευση. Δεν είναι στοιχεία που συγκρούονται. Είναι συνοδοιπόροι. Είμαι ένα συνονθύλευμα ιδιοτήτων. (με τυχαία σειρά) Άνθρωπος, γυναίκα, κόρη, σύζυγος, μητέρα, δημιουργός, καλλιτέχνης, εικαστικός και συγγραφέας… Στόχος είναι όλα αυτά τα στοιχεία να συνυπάρχουν αρμονικά και να μένω πάντα πιστή στον εαυτό μου, στις αρχές, τα θέλω, αλλά και τις επιλογές μου, τις οποίες έκανα πολύ συνειδητά. Δεν είναι πάντα εύκολο. Είμαι πολύ τυχερή κι ευλογημένη που έχω γύρω μου ανθρώπους που με στηρίζουν, με καταλαβαίνουν και με σέβονται, εκτιμούν αυτό που είμαι, δεν προσπαθούν να μ’ αλλάξουν, μ’ αγαπούν και με βοηθούν.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας για το θέατρο και τη ζωγραφική;

Δ.Β.: Αυτή την περίοδο αναζητώ στέγη για το βραβευμένο θεατρικό έργο μου ΠΕΡΑΣΜΑ και παράλληλα συζητώ για την έκδοση μερικών ακόμα παραμυθιών μου, αλλά και θεατρικών έργων. Στις 13 Μαρτίου εγκαινιάζεται η ομαδική έκθεση 60 καλλιτέχνες προσφέρουν έργα τους για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, όπου με μεγάλη χαρά και τιμή συμμετέχω, στη γκαλερί Αργώ στο Κολωνάκι, την καλλιτεχνική μου στέγη στην Αθήνα. Αξίζει να σημειωθεί πως όλα τα έσοδα από την έκθεση θα διατεθούν για υποστήριξη προγραμμάτων των Γιατρών χωρίς σύνορα. Ήρθε, όμως, ο καιρός να εκτεθώ και ατομικά ξανά στην Αθήνα, οπότε δουλεύω πάνω σ’ αυτό πυρετωδώς.

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες του site μας;

Δ.Β.: Θα δανειστώ μια πολύ γνωστή φράση του Όσκαρ Ουάιλντ «Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι.» Σας ευχαριστώ για την πολύ όμορφη συνέντευξη.

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια.