ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΤΣΙΦΛΙΚΙΩΤΗ

Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Όπως ακριβώς και σε έναν μεγάλο.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Δ.Β.: Γράφω, ζωγραφίζω, φτιάχνω, σκέφτομαι, δημιουργώ… Χωρίς την τέχνη δε θα μπορούσα να ζήσω. Μεγάλωσα μέσα στα χρώματα, τα βιβλία, τις εικόνες και τις λέξεις, τους ήχους και τη μουσική. Είναι για μένα μια τόσο φυσική διαδικασία η δημιουργία, μια κατάσταση απαραίτητη και αναγκαία η ζωή και η τέχνη να συνυπάρχουν αρμονικά στην καθημερινότητά μου. Γράφω και ζωγραφίζω για να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που πιστεύω. Χρησιμοποιώ και αξιοποιώ όλες τις δυνάμεις, όλες τις δυνατότητες, όλα τα εργαλεία για να εκφράσω το μήνυμα.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στη ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;

Δ.Β.: Καταρχάς οι γονείς μου, που είναι λάτρεις του βιβλίου. Στο σπίτι μας τα βιβλία ήταν στοίβες. Οι βιβλιοθήκες πελώριες. Και περίμεναν εμένα, ένα μικρό τότε κορίτσι, να εξερευνήσω και να ανακαλύψω τα κρυμμένα μυστικά τους, τον απίστευτο ανεξάντλητο πλούτο, τη γνώση. Από πάντα έγραφα. Στίχους, κείμενα, μικρές ιστορίες, σκέψεις ή ακόμα και μόνες λέξεις. Κι επειδή το θέατρο ήταν πάντα μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου, ήταν καταφύγιο για μένα, το να προσπαθήσω να γράψω θέατρο ήταν μάλλον κάτι αναμενόμενο. Για την ιστορία, το θεατρικό μου έργο ΠΕΡΑΣΜΑ βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017 από την ΈΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας μας, και από τις αρχές του 2018 είμαι πλέον τακτικό μέλος της Ένωσης. Ωστόσο, η πιο μεγάλη κινητήρια δύναμη για να γράψω παιδικά παραμύθια ήταν η κόρη μου. Λατρεύω να της λέω ιστορίες, να πλάθουμε μαζί κόσμους μαγικούς και υπέροχους, να μεταμορφωνόμαστε, να ταξιδεύουμε με τις λέξεις, να ανακαλύπτουμε νέα μονοπάτια σε απάτητα παράξενα μέρη. Κάποια στιγμή όλες αυτές οι ιστορίες μετατράπηκαν από προφορικές διηγήσεις σε γραπτό λόγο και τελικά δυο παραμύθια μου ήδη έχουν εκδοθεί. Η Νεράιδα της πιπίλας από την ΑΝΙΜΑ εκδοτική και Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου από τις Εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ. Το πρώτο απευθύνεται σε μικρά παιδάκια που ακόμα κοιμούνται με πιπίλα, ενώ το δεύτερο είναι η ιστορία ενός ουράνιου τόξου που ξαφνικά χάνει όλα τα χρώματά του και γίνεται γκρι.

Ποια νοήματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς σας αναγνώστες μέσα από το τελευταίο σας βιβλίο;

Δ.Β.: Με το που ξεκινά η ιστορία Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου το γκρι ουράνιο τόξο μόνο, φοβισμένο και απελπισμένο κλαίει πίσω από έναν θάμνο. Η Λίλα, η ηρωίδα μας, ακούει τα κλάματα και προσπαθεί να μάθει τα συμβαίνει. Μόλις αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, αποφασισμένη να βοηθήσει το μικρό της φίλο, τον παίρνει αγκαλιά και μαζί πια ξεκινούν το όμορφο ταξίδι τους για να ξαναβρούν τα χαμένα του χρώματα. Ουσιαστικά, είναι μια ιστορία για τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της καλοσύνης. Η Λίλα προσφέρεται να βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη και βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση και για να το πετύχει αυτό στρέφεται αμέσως στους φίλους και τους αγαπημένους της. Δυσκολίες θα εμφανίζονται πάντα στη ζωή μας. Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το θέμα είναι με ποιον τρόπο μπορούμε και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και ούτε να φοβηθούμε ούτε να ντραπούμε να ζητήσουμε βοήθεια από τους ανθρώπους που μας αγαπούν και μπορούν να βοηθήσουν. Επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο –στη δουλειά αλλά και στη ζωή μου- παίζει η Φύση, που μας τρέφει, μας αγκαλιάζει και μας φροντίζει, μας δίνει λύσεις, ζωή και χρώμα. Οφείλουμε να τη σεβόμαστε, να την προσέχουμε και να την αγαπούμε.

Τι θα προτείνατε σε γονείς και εκπαιδευτικούς να πράξουν ώστε τα παιδιά να αγκαλιάσουν την παιδική λογοτεχνία;

Δ.Β.: Θεωρώ πως με το παράδειγμα και με τη στάση που υιοθετεί κάποιος στη ζωή του, τότε περνά τα μηνύματα που θέλει με τον καλύτερο τρόπο. Όταν οι γονείς αγαπούν το διάβασμα και τα παιδιά θα το αγαπήσουν. Επίσης, από τη δική μου εμπειρία, θα πρότεινα από την πρώτη κιόλας μέρα ενός παιδιού να του μιλούν, να του βάζουν να ακούει όμορφους ήχους και μουσικές, να του διαβάζουν παραμύθια, να διηγούνται ιστορίες. Ο λόγος και οι λέξεις έχουν δύναμη, έχουν μια μαγική ικανότητα να τραβάνε σα μαγνήτης.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;

Δ.Β.: Μόνο ένα; Η ανθρώπινη σκέψη και διάνοια μας έχει παραδώσει καταπληκτικά κείμενα, θαύματα πραγματικά. Πώς θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα; Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε καλλιτέχνης είναι τόσο υπέροχα μοναδικός με τα δικά του βιώματα, τις δικές του σκέψεις και τρόπους έκφρασης. Στόχος δικός μου είναι να γράφω, αλλά και να ζωγραφίζω, αυτά που μπορώ, αυτά που θέλω και αγαπώ, αυτά που με εκφράζουν. Και εύχομαι να υπάρχει σε αυτή μου την προσπάθεια ανταπόκριση κι από τον κόσμο. Μέχρι στιγμής βλέπω πως υπάρχει, δόξα τω Θεώ.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Δ.Β.: «Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα» Λάο Τσε.

Ετοιμάζεται κάτι καινούργιο;

Δ.Β.: Ποτέ δε μένω ακίνητη, πάντα δουλεύω, προσπαθώ να δημιουργώ, να γράφω, να ζωγραφίζω. Αυτή τη στιγμή γράφω θέατρο και καινούρια παιδικά παραμύθια και συζητώ να εκδοθούν στο μέλλον κείμενά μου. Γίνονται συζητήσεις για να ανεβεί σε σκηνή το βραβευμένο θεατρικό μου έργο και υπάρχουν σκέψεις για έκθεση στην Αθήνα, όπου ως εικαστικός έχω να εμφανιστώ αρκετά χρόνια και πλέον νομίζω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Σας ευχαριστώ πολύ.