ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ THESSCULTURE

1.Κυρία Βασιλειάδη γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη. Εξ απαλών ονύχων ασχολείστε με την τέχνη. Είστε μάλιστα μία από τους εγνωσμένου κύρους Έλληνες καλλιτέχνες που ζουν και δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη με διεθνή αναγνώριση. Πού θα τοποθετούσατε σήμερα την ελληνική τέχνη μέσα στο παγκόσμιο εικαστικό τοπίο;

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καταρχάς σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Πραγματικά, με την Τέχνη και κυρίως με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πάρα πολύ μικρή. Χαριτολογώντας θα μπορούσα να πω πως έμαθα να ζωγραφίζω πριν μάθω να γράφω. Και είμαι ευγνώμων και που η δουλειά μου αγαπήθηκε τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό, και που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεκθέσω μαζί με πολύ μεγάλα ονόματα της Ελληνικής τέχνης. Θεωρώ πως η Ελλάδα δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει από καμία άλλη χώρα στον τομέα της ζωγραφικής, αλλά και της τέχνης γενικότερα. Η σύγχρονη Ελληνική δημιουργία βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο και υπάρχουν εξαιρετικά αξιόλογοι Έλληνες καλλιτέχνες, ζωγράφοι, γλύπτες, ηθοποιοί, συγγραφείς. Άνθρωποι που παρά τις τρομερές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα δεν παραδίδονται, δε λιγοψυχούν, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια και συνεχίζουν τη δουλειά τους με ακόμη περισσότερη ενέργεια, διάθεση και πείσμα.

2. Ως καλλιτέχνης πως βλέπετε το σήμερα; Με τι χρώματα θα ζωγραφίζατε την Ελλάδα.

Δ.Β.: Τα πράγματα στη χώρα μας είναι δύσκολα εδώ και αρκετά χρόνια. Η κρίση έχει επηρεάσει τα πάντα, πολλές οικογένειες δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, ενώ αρκετές επιχειρήσεις έχουν κλείσει, η ανεργία πλήττει κυρίως τους νέους που αναγκάζονται να ξενιτευτούν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Όλα αυτά βεβαίως και έχουν ισχυρό αντίκτυπο και στον τομέα της τέχνης γενικότερα, αλλά και σε εμένα την ίδια πιο ειδικά. Πάντα η δουλειά μου ξεκινούσε απ’ τον άνθρωπο. Άσχετα που στις εικόνες μου, στους πίνακές μου, η ανθρώπινη μορφή απουσιάζει, ωστόσο ο άνθρωπος βρίσκεται διαρκώς εκεί. Στον πυρήνα. Είναι, επομένως, αδύνατο και αδιανόητο να μην εμφανίζονται στη δουλειά μου όλα τα προβλήματα του ανθρώπου της εποχής μας, της κοινωνίας μας, της ζωής μας. Υπάρχουν, όμως, δυο όψεις. Η μια είναι η σκοτεινή, όπου επιτρέπεις στην άβυσσο και τη θλίψη να σε ρουφήξει, υπάρχει και η άλλη, η φωτεινή, η αισιόδοξη. Εγώ επιλέγω να προσπαθώ με τη δουλειά μου, με τους πίνακες αλλά και με τα γραπτά μου, να εκφράζω μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας. Ο κόσμος μας είναι υπέροχος. Στο κέντρο του ο άνθρωπος. Θαύματα γίνονται κάθε μέρα. Λύσεις στα προβλήματα υπάρχουν. Πρέπει να προχωράμε με σταθερό βήμα και να έχουμε με πίστη στον άνθρωπο και στις αξίες μας.

Τα χρώματα της Ελλάδας… λευκό και γαλάζιο, ουρανός, θάλασσα, το κύμα που σκάει στο γιαλό, πράσινο της φύσης, καφέ από τα ευλογημένα ελληνικά χώματα. Κίτρινο, κόκκινο, πορτοκαλί  για τα ανθισμένα λιβάδια την άνοιξη, αλλά και για τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου… Μαύρο και άσπρο. Τα χρώματα των αντιθέσεων. Αν και ζούμε σε μια εποχή μεγάλης δυσκολίας, αισιοδοξούμε και δεν παραδινόμαστε. Αυτή είναι άλλωστε η Ελληνική ψυχή.

3. Ποιοι άνθρωποι ή ποια καλλιτεχνικά ρεύματα έχουν επηρεάσει τη δουλειά σας περισσότερο;

Δ.Β.: Την αγάπη μου για τη ζωγραφική και την Τέχνη γενικότερα την οφείλω κυρίως στη μητέρα μου, Λιζέτα Βασιλειάδη, η οποία είναι ζωγράφος. Το να τη βλέπω να δουλεύει, να χειρίζεται το πινέλο, το χρώμα, τον καμβά, τα υλικά της και να πειραματίζομαι, να μαθαίνω κι εγώ δίπλα της, είναι από τις πρώτες και πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις. Έτσι έμαθα να χρησιμοποιώ όλα τα υλικά, λάδι, ακρυλικά, τέμπερες, πλαστικά, βερνίκια. Μαθήτευσα, όμως, πολλά χρόνια και κοντά στον Στέλιο Μαυρομάτη, αυτόν τον πολύ μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, έναν υπέροχο αλλά αυστηρό δάσκαλο. Ωστόσο, επειδή πάντα προσπαθούσα –και σε αυτό με ενθάρρυναν και οι δάσκαλοί μου- να ανακαλύψω, να εφεύρω, θα μπορούσαμε να πούμε, μια δική μου εικαστική γλώσσα, κατέληξα σε μια δική μου τεχνική στη ζωγραφική, όπου όλα τα υλικά συνδυάζονται με μια δική μου ιδιαίτερη μέθοδο. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο το υλικό, μετατρέπεται, μεταμορφώνεται σε ζωή. Κι αυτό επιτυγχάνεται μονάχα αν τολμήσεις και βάλεις την ψυχή σου στα μείγματα. Αν εκτεθείς. Αν ακυρώσεις την πανοπλία σου και αφεθείς ολοκληρωτικά ελεύθερος. Και εκτεθειμένος.

Λατρεύω τη δουλειά του Βαν Γκογκ. Το χρώμα, η μαγεία… Αλλά αγαπώ και τη δουλειά του Τζάκσον Πόλλοκ για τον δυναμισμό της και την ένταση που δημιουργεί. Θεωρώ πως η αφηρημένη ζωγραφική μου ταιριάζει καλύτερα. Δε μ’ ενδιαφέρει το αντικείμενο αυτό καθ’ εαυτό, μα η σημασία του. Δε με ενδιαφέρει η ακριβής, λεπτομερειακή απεικόνιση, αλλά η εσωτερική αλήθεια. Η δημιουργική μου προσπάθεια κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Για αυτό το λόγο όταν ζωγραφίζω σκοπός μου είναι να ερμηνεύσω το αντικείμενο, να καταδείξω την επίδραση που έχει ή είχε επάνω μου. Δε μ’ ενδιαφέρει η εικονογράφηση, η περιγραφή μιας εικόνας που βρίσκεται μπροστά μου. Έχω στρέψει το ενδιαφέρον μου στο να την επινοήσω, και όχι να την πλησιάσω. Αυτό με γοητεύει. Πολύ συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να ζωγραφίσω συγκεκριμένα αντικείμενα αλλά μέσω ενός φίλτρου, της αφαίρεσης, ώστε να αποφύγω εντελώς την εικονογράφηση και να αιωρηθώ στη σφαίρα του παράλογου. Ο λόγος για τον οποίο επιλέγω να χρησιμοποιήσω το παράλογο και το μη σχηματικό, το ανεικονικό είναι επειδή με αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως προσδίδεται στην εικόνα μια απίστευτη δύναμη, την οποία η εικονογράφηση αδυνατεί να φτάσει και να αγγίξει. Άλλωστε, η ομορφιά, η δύναμη, η αλήθεια βρίσκονται πέρα από την επιφάνεια.

4. Εκτός από τη ζωγραφική, ασχολείστε και με τη συγγραφή. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;

Δ.Β.: Από πάντα έγραφα. Διάβαζα πάρα πολύ και έγραφα. Στίχους, κείμενα, μικρές ιστορίες, ποιήματα. Αγαπώ τον λόγο και τη δύναμη των λέξεων. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου άρχισα να φτιάχνω και να της διηγούμαι ιστορίες και παραμύθια. Κάποια στιγμή κάθισα κι έγραψα όλα αυτά τα κείμενα και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι. Ο εκδοτικός οίκος Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη αγκάλιασαν με πολλή αγάπη από την πρώτη στιγμή το παραμύθι μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου, ενώ το βιβλίο μου Η Νεράιδα της πιπίλας, ένα παραμύθι που απευθύνεται σε μικρά παιδάκια τα οποία ακόμα χρησιμοποιούν πιπίλα και κοιμούνται με αυτήν, διακρίθηκε στον 1^ο πανελλήνιο διαγωνισμό παιδικού παραμυθιού από την Anima εκδοτική και τελικά εκδόθηκε από τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως είναι μέσα τα παραμύθια μου το κάθε παιδί να μπορεί να αναπτύξει τη φαντασία του, να μαγευτεί, να ονειρευτεί, να ωριμάσει. Στόχος είναι τα παιδιά να καταλάβουν την τεράστια αξία της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της καλοσύνης. Να αγαπήσουν τη Φύση, που μας δίνει ζωή, μας τρέφει, μας φροντίζει. Δυσκολίες στη ζωή θα υπάρχουν πάντα. Αυτό είναι μια αλήθεια. Μια πραγματικότητα. Το θέμα είναι το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να τις αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μην απογοητεύονται, να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια για λύση των προβλημάτων, να μην αφήνουν στα εκάστοτε εμπόδια να τα στενοχωρούν. Λύσεις υπάρχουν πάντα, αρκεί να προσπαθήσουμε. Αρκεί να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας βοηθούν και μας αγαπούν και μας συμβουλεύουν σωστά. Αν στραφούμε σ’ αυτούς, τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους δασκάλους, τότε όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα, ή ένα από τα μηνύματα, του παραμυθιού μου Τα χαμένα χρώματα του Ουράνιου τόξου. Ας αγκαλιάσουμε με αγάπη ο ένας τον άλλον και θα ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας είναι γεμάτος θαύματα, λουλούδια και ομορφιά. Άλλωστε, ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά; Τα μεγάλα και τα σπουδαία; Η καλοσύνη, η συμπόνια, η φιλία, η αγάπη. Τότε κανένα ουράνιο τόξο δε θα είναι γκρι, κανένα πρόβλημα δε θα μείνει δίχως λύση. Παράλληλα, γράφω και θέατρο. Το θεατρικό έργο μου ΠΕΡΑΣΜΑ βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο 2017 στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και από το 2018 είμαι πλέον τακτικό μέλος της Ένωσης. Το Πέρασμα είναι ουσιαστικά ένα υπαρξιακό δράμα, ή, πιο σωστά, μια υπαρξιακή φάρσα. Σε έναν ακατάστατο βρώμικο σκονισμένο χώρο, γεμάτο έπιπλα, βαλίτσες, κουτιά και πεταμένα αντικείμενα, ο ήρωάς μου, ο Πέτρος, τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Ο φίλος του Λάζαρος έχει έρθει να τον βοηθήσει, αλλά, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα και δε δείχνει καμία διάθεση ούτε καν να σηκωθεί απ’ αυτήν. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετακίνηση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος αμείλικτος ολοένα και λιγοστεύει το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί, εφόσον ο ίδιος το επιθυμεί, από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Τέλος, εδώ και χρόνια γράφω θεατρικές κριτικές και παίρνω συνεντεύξεις από καλλιτέχνες για το free press έντυπο – ηλεκτρονικό πολιτιστικό περιοδικό φιλμ νουάρ.

5. Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τη ζωγραφική, τη συγγραφή και γενικώς με την τέχνη, αλλά μέχρι τώρα δεν το τόλμησαν;

Δ.Β.: Είμαι ένας άνθρωπος που δοκιμάζω τις δυνάμεις μου σε πολλά πράγματα. Σε άλλα τα καταφέρνω και σε άλλα όχι. Ποτέ δε σκέφτομαι εκ των προτέρων την αποτυχία. Στόχος η υπέρβαση. Να πάω λίγο πιο μακριά, λίγο πιο ψηλά. Μια πρώτη σκέψη στο ερώτημά σας, λοιπόν, είναι «για ποιο λόγο κάποιος που επιθυμεί, προφανώς, να ασχοληθεί με την τέχνη, να μην το έχει τολμήσει ακόμα;». Σαφώς ο χώρος της τέχνης είναι σκληρός, ο δρόμος πολύ δύσκολος, οι απογοητεύσεις αμέτρητες. Αλλά η χαρά της δημιουργίας είναι ανεπανάληπτη. Για μένα το να ζωγραφίζω ή να γράφω είναι τόσο φυσικό όσο και το να αναπνέω. Δε θα μπορούσα να ζήσω αλλιώς. Επομένως, τελικά, το μήνυμά μου θα ήταν Αν πραγματικά νιώθετε την ανάγκη να ασχοληθείτε με την τέχνη, με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, οπλιστείτε με υπομονή, επιμονή και δύναμη και δοκιμάστε το. Και είμαι βέβαιη πως αυτή η επιλογή θα σας δικαιώσει και θα σας οδηγήσει σε μαγικά μονοπάτια.

6. Το ίντερνετ έχει φέρει την τέχνη πιο κοντά μας, με εικονικές επισκέψεις σε μουσεία και με τα προσωπικά σάιτ των καλλιτεχνών όπως το δικό σας. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτόν τον τρόπο έκθεσης της δουλειάς σας;

Δ.Β.: Τα site και γενικά η έκθεση στο διαδίκτυο φέρνουν την τέχνη πολύ κοντά σε όλους και δίνουν τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στον οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από το που βρίσκεται. Είναι ένας τρόπος έκθεσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας προσιτή σε όλους και εντελώς ανέξοδη, τώρα που ζούμε στην ηλεκτρονική εποχή, που η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι εφικτή ανά πάσα στιγμή και σχεδόν όλοι φέρουν επάνω τους μικρούς υπολογιστές – κινητά τηλέφωνα. Για αυτούς τους λόγους έχω κι εγώ ένα site www.delinavasiliadi.gr εδώ και αρκετά χρόνια για να παρουσιάζω τη δουλειά μου. Πρέπει άλλωστε να είμαστε συνακόλουθοι με την εποχή μας. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση που προκαλεί η φυσική παρουσία κάπου σε ένα μουσείο γεμάτο έργα τέχνης. Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πίνακα ή το γλυπτό, να βρίσκεσαι τόσο κοντά ώστε να μπορείς ακόμα και να το αγγίξεις… Οι πίνακές μου που, όπως σας ανέφερα, δημιουργούνται με μια δική μέθοδο, είναι ανάγλυφοι. Αυτό είναι από τα χαρακτηριστικά της τεχνικής μου, η πάστα και τα υλικά μου να δημιουργούν μια επιφάνεια με προεξοχές και εσοχές. Πάντα στις εκθέσεις μου παρακινώ το κοινό να αγγίζει –με προσοχή εννοείται- τα έργα μου, ώστε να συμμετέχει και η αίσθηση της αφής στην καλλιτεχνική εμπειρία. Αυτό είναι κάτι που κανένα site και καμία φωτογραφική απεικόνιση του έργου μου δε μπορεί, δυστυχώς, να προσφέρει.

7. Τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Δ.Β.: Αυτή τη στιγμή η προσοχή μου είναι στραμμένη σχεδόν αποκλειστικά στην παρουσίαση του παιδικού παραμυθιού μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου, που θα πραγματοποιηθεί στο ιστορικό βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης (Μητροπόλεως 92) το Σάββατο 3 Μαρτίου στις 12.00. Εκεί, μικροί και μεγάλοι φίλοι του βιβλίου θα διασκεδάσουν με τη θεατρική διαδραστική αφήγηση του παραμυθιού από εμένα και τον ηθοποιό και συγγραφέα Τσιλινίκο Δημήτρη. Παράλληλα, συμμετέχω στην ομαδική έκθεση 60 καλλιτέχνες προσφέρουν έργα τους για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη γκαλερί Αργώ στο Κολωνάκι, την καλλιτεχνική μου στέγη στην Αθήνα – στη Θεσσαλονίκη στέγη μου είναι η υπέροχη γκαλερί τέχνης Λόλα Νικολάου. Όλα τα έσοδα από την έκθεση θα διατεθούν για υποστήριξη προγραμμάτων των Γιατρών χωρίς σύνορα, ενώ τα εγκαίνια έχουν προγραμματιστεί για τις 13 Μαρτίου. Σκέφτομαι για έκθεση στην Αθήνα – νομίζω πως ατομικά έχω πολύ καιρό να παρουσιάσω τη δουλειά μου εκεί-, ενώ παράλληλα συζητώ για την έκδοση μερικών ακόμα παραμυθιών μου, αλλά και θεατρικών έργων. Το μόνο βέβαιο είναι πως επειδή θέλω να είμαι διαρκώς σε κίνηση και αντιπαθώ το τέλμα, συνεχίζω μανιωδώς να δουλεύω, να ζωγραφίζω, να δημιουργώ, να γράφω παραμύθια, διηγήματα και θεατρικά έργα. Ακολουθώ το μονοπάτι κι όπου με βγάλει.

Σας ευχαριστώ για την όμορφη συνέντευξη και τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.