Πρόσφατα γράψατε τα παιδικά βιβλία «Τα χαμένα χρωματα του Ουράνιου Τόξου από τις εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης και Η Νεράιδα της πιπίλας από την ΑΝΊΜΑ Εκδοτική.». Ποιό ήταν το έναυσμα της συγγραφής των συγκεκριμένων βιβλίων; Γιατί επιλέξατε αυτό το συγγραφικό είδος;
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Κατ’ αρχάς καλημέρα σας και σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Διάβαζα πολύ και έγραφα από πάντα. Κείμενα, λέξεις, στίχους, ιστορίες, θέατρο. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου αμέσως ξεκίνησα όχι μόνο να της διαβάζω ήδη υπάρχοντα παραμύθια αλλά κυρίως να της διηγούμαι δικές μου ιστορίες. Κάποια στιγμή αυτές οι ιστορίες βρήκαν το δρόμο προς το χαρτί. Κι έτσι προέκυψε η έκδοση των δυο παιδικών παραμυθιών μου. Η Νεράιδα της πιπίλας, ένα παραμύθι για μικρά παιδιά που ακόμα χρησιμοποιούν πιπίλα και κοιμούνται με αυτήν, είχε διακριθεί σε πανελλήνιο διαγωνισμό παιδικού παραμυθιού που είχε διοργανώσει η ΑΝΙΜΑ εκδοτική και πλέον κυκλοφορεί από τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Είναι η ιστορίας μιας νεράιδας η οποία, κάθε φορά που ένα παιδάκι αποφασίζει μόνο του να ξεφορτωθεί την πιπίλα του, αυτή πηγαίνει το βράδυ στο σπίτι του, την παίρνει και στη θέση της αφήνει κάποιο δώρο για το παιδί. Το σημαντικό, όμως, είναι πως το παραμύθι μιλά για την αγάπη και την καλοσύνη, για τις σημαντικές αποφάσεις που τα ίδια τα παιδιά παίρνουν ανεξάρτητα από το πόσο μικρά ή μεγάλα είναι, καθώς και τις συνέπειές τους, αλλά και τη δύναμη και την αξία της οικογένειας. Το άλλο βιβλίο μου Τα χαμένα χρώματα του Ουράνιου Τόξου, που είναι υποψήφιο στα Βραβεία Βιβλίου Public 2018 στην κατηγορία Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία, μιλά για τη δύναμη της φιλίας, το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν γύρω μας καλοί άνθρωποι που μας αγαπούν και είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές μας, για το ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία κι ότι κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του αρκεί να προσπαθήσουμε και να μη χάσουμε την ελπίδα μας. Πρόκειται για την ιστορία ενός το Ουράνιου Τόξου που ξαφνικά χάνει όλα τα όμορφα χρώματά του και γίνεται εντελώς γκρι. Το ουράνιο τόξο απαρηγόρητο κρύβεται στο δάσος και κλαίει νιώθοντας ντροπή, απόγνωση και θλίψη. Ευτυχώς, ένα κοριτσάκι, η Λίλα, το βρίσκει και αποφασίζει αμέσως να το βοηθήσει. Επειδή, όμως, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει στρέφεται στη φίλη της, τη Σοφή Κουκουβάγια, η οποία και δίνει τη λύση: Η Φύση θα φέρει πίσω τα χρώματα στο ουράνιο τόξο. Η Φύση και τα λουλούδια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από τις λέξεις, μέσα από τις ιστορίες μου το κάθε παιδί να μπορεί να αναπτύξει τη φαντασία του, να μαγευτεί, να ονειρευτεί, να ωριμάσει. Στόχος είναι τα παιδιά να καταλάβουν την τεράστια αξία της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της καλοσύνης. Να αγαπήσουν τη Φύση, που μας δίνει ζωή, μας τρέφει, μας φροντίζει. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μην απογοητεύονται από τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Άλλωστε γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μας βοηθούν, μας αγαπούν και μας συμβουλεύουν σωστά. Αν στραφούμε σ’ αυτούς, τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους δασκάλους, τότε όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα του παραμυθιού μου Τα χαμένα χρώματα του Ουράνιου τόξου. Ας αγκαλιάσουμε με αγάπη ο ένας τον άλλον και θα ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας είναι γεμάτος ομορφιά. Άλλωστε, ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά; Τα μεγάλα και τα σπουδαία; Η καλοσύνη, η συμπόνια, η φιλία, η αγάπη. Τότε κανένα ουράνιο τόξο δε θα είναι γκρι, κανένα πρόβλημα δε θα μείνει δίχως λύση.
Το θεατρικό σας έργο Πέρασμα βραβεύτηκε από την Ενωση Ελλήνων Λογοτεχνων. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Δ.Β.: Τον Δεκέμβριο του 2017 το θεατρικό έργο μου ΠΕΡΑΣΜΑ, βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας μας. Πρόκειται για ένα υπαρξιακό δράμα, ή καλύτερα μια υπαρξιακή φάρσα. Η δράση λαμβάνει χώρα σε έναν ακατάστατο βρώμικο σκονισμένο χώρο, γεμάτο έπιπλα, βαλίτσες, κουτιά και πεταμένα αντικείμενα, όπου ο ήρωάς μου, ο Πέτρος, τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχει κληθεί να τον βοηθήσει ο φίλος του Λάζαρος, ο οποίος, όμως, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίχως να δείχνει καμία διάθεση να βοηθήσει. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετακίνηση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος αμείλικτος περνά και ολοένα και λιγοστεύει το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα. Ουσιαστικά πρόκειται για την πορεία του ανθρώπου προς την αυτογνωσία, και κατά μια έννοια, την απόλυτη ελευθερία.
Τι σημαίνει η έννοια «Λογοτεχνία» για σας; Θεωρείτε πως στην Ελλάδα υπηρετείται σωστά ή καταχρηστικά;
Δ.Β.: Για μένα η λογοτεχνία, αλλά η Τέχνη γενικότερα, καθώς είμαι και εικαστικός, είναι τρόπος ζωής, τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους, με τον κόσμο, αλλά και με τον ίδιο τον διαρκώς μεταλλασσόμενο εαυτό μου. Η Ελλάδα είναι μια χώρα και με πολύ πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, αλλά και μεγάλη σύγχρονη πολιτιστική παραγωγή από εξαιρετικά αξιόλογους καλλιτέχνες. Ο χώρος της λογοτεχνίας δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν σήμερα καταπληκτικοί Έλληνες συγγραφείς που δραστηριοποιούνται εντός και εκτός συνόρων και υπηρετούν με πάθος και αυταπάρνηση πολλές φορές την τέχνη που επέλεξαν. Την τέχνη του λόγου. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα, σε κάθε χώρο και σε κάθε εποχή, παρατηρούνται ενδεχομένως και κάποιες περιπτώσεις αστοχιών, θα λέγαμε. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το επιθυμητό. Το σπουδαίο είναι να υπάρχει πολιτιστική και καλλιτεχνική παραγωγή, να υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν ακούραστα για να δημιουργήσουν. Και αυτό σήμερα στη χώρα μας ευτυχώς συμβαίνει παρά τις δυσκολίες.
Έχετε ποτέ σκεφτεί να γράψετε για αναγνώστες που ζουν εκτός των ορίων της πατρίδας σας;
Δ.Β.: Τα παραμύθια μου τα γράφω για όλα τα παιδιά. Για κάθε παιδί που ζει οπουδήποτε στον υπέροχο κόσμο μας. Οι έννοιες που πραγματεύομαι στα βιβλία μου είναι πανανθρώπινες. Φιλία, αγάπη, καλοσύνη, βοήθεια. Αλλά και τα θεατρικά μου έργα επίσης απευθύνονται σε όλους. Στόχος είναι να εκφράσω με τον δικό μου τρόπο την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, την αγωνία της ύπαρξης. Θα ήταν ευτύχημα να μπορέσουν τα έργα μου να κυκλοφορήσουν και εκτός συνόρων φυσικά. Ωστόσο, γράφω πάντα στη μητρική γλώσσα μου, την πιο όμορφη και πλούσια γλώσσα του κόσμου, την ελληνική.
Ποιές ιδιαίτερες ικανότητες απαιτεί η συγγραφή παιδικού βιβλίου;
Δ.Β.: Η συγγραφή παιδικών βιβλίων είναι εξαιρετικά δύσκολη, καθώς πρέπει η γλώσσα του παραμυθιού να είναι απλή, αλλά ποτέ απλοϊκή, και κατανοητή, ανάλογα πάντα με την ηλικιακή ομάδα των παιδιών στην οποία απευθύνεται το εκάστοτε βιβλίο. Το πιο σπουδαίο, όμως, κατά τη γνώμη μου είναι το μήνυμα. Πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο. Και πρέπει οπωσδήποτε ο συγγραφέας να είναι ειλικρινής μ’ αυτό που είναι, με ό,τι νιώθει και με ό,τι επιθυμεί να πει. Μέσω του παιδικού παραμυθιού ρίχνουμε το σπόρο του μέλλοντος, της αγάπης, της καλοσύνης, της αλληλοβοήθειας και της προσφοράς, ώστε όταν περάσει ο καιρός και το παιδί μεγαλώσει, αυτός να ανθίσει. Στόχος είναι ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος και αυτό θα επιτευχθεί αν από νωρίς εμφυσήσουμε στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα και το βιβλίο.
Σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.
There are no comments published yet.